Jetlag, een ander bed, vreemde omgeving… echt goed hebben we niet geslapen. We staan dan ook op om 06.30 am, zodat we ons kunnen gereedmaken voor een allereerste dag US of A.
De auto, en zo de start van de rondreis hebben we pas morgen zondag. We blijven vandaag in San Diego en dat hebben we met opzet zo bepaald omdat we eerst wat op adem wilden komen. Bovendien kunnen we een beetje de kat uit de boom kijken.
Een bar op de hoek van W. Ash Street en India Street is verbonden aan het hotel en daar nemen we ons eerste ontbijt, typisch Amerikaans: koffiekoeken met glazuur, muffins, wafels, pannekoeken met stroop, eieren met gebakken zoete aardappelen, cornflakes, fruit en verschillende soorten brood. Allemaal te vinden aan een groot buffet. Verder nog 3 soorten koffie (decaf, roast, heavy roast) en 4 soorten fruitsap. Ik ga voor de eieren met gebakken aardappelen, brood, een koffiekoek en een muffin.
De eerste uitstap gaat naar Harbor Drive, een lange baan die zowat de volledige westkust van downtown San Diego beslaat. W Ash Street, waar ons hotel is, komt uit op de haven, dus hoeven we enkel deze straat in westelijke richting aan te houden. Bovendien heel erg simpel: in de verte zien we de masten van het oudste nog actieve zeilschip “Star of India” Dit expositieschip bezoeken we echter niet.
Dit weekend is juist een festival van de scheepvaart aan de gang, maar dat is precies zoals bij ons: standjes langs de kade met allerlei prularia en veel mensen verkleed als piraat, matroos of kapitein,… niet echt aan ons besteed. Na een lange wandeling langs de haven besluiten we naar Balboa Park te gaan, en kunnen we voor de eerste keer kennismaken met de vriendelijkheid van de Amerikanen. Terwijl ik het plan van downtown San Diego bekijk komt er een man op ons af:“Are you guys lost ? Can I Help ?”
“Ja, we zouden naar Balboa Park willen gaan”
“Mmmm… te voet ?”
“Euuh… ja. Is het ver ?”
“Het is héél ver. Zo’n anderhalve mijl, twee mijl misschien” (1 mijl = ±1,6 km)
Nu moet je weten dat Amerikanen zelden ergens te voet naartoe gaan. Alles meer dan 100 yards is “ver” en dus nemen ze gewoon de auto. Vanaf dan is 100 mijl (160 km) “niet zo echt ver”.
In Balboa park nemen we voor $28,00 de trolley die downtown San Diego, Old Town en Coronado aandoet. Het principe is heel simpel: je stapt op en ergens anders stap je weer af. Vervolgens stap je weer op en stapt ergens anders weer af, de hele dag lang. Hop on and off noemen ze ginder zoiets. En dit met een aantal chaufeurs die op heel grappig wijze wat commentaar geven langs de route.
Hier is in pdf-formaat een plan van de route die de trolleybus volgt.
Balboa Park is heel groot, en dat bezoeken we maar gedeeltelijk. Old Town is prachtig ! Volledig in de stijl van Mexico met dito muziek. Winkeltjes met Mexicanen in traditionele klederdracht.
Vervolgens bezoeken we nog Gaslamp Quarter – de uitgaansbuurt, Coronado, een eiland verbonden met San Diego via een brug van ongeveer 3,5 km: de Coronado Bay Bridge en stappen we af bij de San Diego Zoo.
Downtown San Diego vanaf Coronado
Tenslotte eindigt voor ons de rit in Harbor Drive en keren we terug naar het hotel om te douchen en wat te rusten.
Voor het avondmaal gaan we naar Freds Mexican Café in Gaslamp Quarter. Dit had ik thuis tijdens de planning van de reis al voorzien. Hoewel Gaslamp niet zo echt ver is bestel ik in het hotel maar wijselijk een taxi. We hebben al genoeg kilometers in de benen zitten.
Zoals het in de USA gebruikelijk is, moet je wachten om plaats te nemen; er staat aan de ingang altijd een bordje met de tekst: “Please wait to be seated”. Vervolgens krijg je te horen hoelang het nog zal duren voor er een plaats beschikbaar is. Het valt nog mee, want voor ons is het ongeveer 20 minuten wachten. We krijgen een “buzzer” in onze handen geduwd en kunnen in de bar iets drinken. We bestellen elk een Margarita.
Ongeveer een kwartier later begint die buzzer te trillen en allerlei lichtjes te knipperen: er is een tafel voor ons beschikbaar.
Voor het avondmaal gaan we naar Freds Mexican Café in Gaslamp Quarter. Dit had ik thuis tijdens de planning van de reis al voorzien. Hoewel Gaslamp niet zo echt ver is bestel ik in het hotel maar wijselijk een taxi. We hebben al genoeg kilometers in de benen zitten.
Zoals het in de USA gebruikelijk is, moet je wachten om plaats te nemen; er staat aan de ingang altijd een bordje met de tekst: “Please wait to be seated”. Vervolgens krijg je te horen hoelang het nog zal duren voor er een plaats beschikbaar is. Het valt nog mee, want voor ons is het ongeveer 20 minuten wachten. We krijgen een “buzzer” in onze handen geduwd en kunnen in de bar iets drinken. We bestellen elk een Margarita.
Ongeveer een kwartier later begint die buzzer te trillen en allerlei lichtjes te knipperen: er is een tafel voor ons beschikbaar.
Een echte Mexicaanse Margarita
Freds Mexican Café is luidruchtig, meer voor jonge mensen – alhoewel... Toch is het er aangenaam en is de sfeer onstspannen: “relax man, you are in Califonia”. De muziek is okee, maar eigenlijk veel te luid. Het eten is wel lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten